Diego Aldasorok aurkesten du UDAKO ARRATS ETERNALA

Isidra amonaren eternitateak nabigatzen du pospolo-kutxa honetan, paperezko txalupatxo bat balitz bezala. Merienda batean hilezkorturik. Bizitza oso bat bil daiteke arrats batean; keinu-kate batek isurtzen du nortasunaren funtsa. Itsasoa bizitza da, eta heriotzaren metafora. Bada, halaber, paisaia zein esperientzia. Fosiletan jasotzen dira halako arrastoak. Amona itsasoa da, eta bere begirada mugagabetasun horren memoria. Ia 99 urtetan zehar ikusitako egunsenti eta ilunabar orok egiten du dirdira bere begietan. Besarkada metafisikoan bat egiten dute xumeak eta poetikoak. Eskutik doaz hutsala eta transzendentea… Xehetasun txikiek sortzen dute mikrokosmos hori. Mini-erakusketa bat izateko asmoa du edizio honek; norberaren etxean edo non-nahi ezartzeko modukoa izan nahi du. Muntaia horien argazkiak jaso nahi nituzke, aldaera guztiak bildu, eta konstelazio-mosaiko bat eratu ahal izateko.Animatuko zareten horiei, aldez aurretik, mila esker!Bizitzako oparirik onenetariko bat izan da amonarekin igarotako denbora. Kutxatxo hau, nire esker onaren adierazle. Bat gehiago, beste askoren artean.Amonaren oroimenez.



En el año 2000 acabo la carrera de Filosofía en Murcia y en plan autodidacta empiezo a fotografiar en plan documental el pueblo de mi familia en Soria, las ruinas y los objetos que se conservan del pasado lejano y cercano (post Edad media y pre industrial). Los tres ejes sobre/entre los que giran principalmente mis proyectos son: el paisaje y el entorno, la memoria y mi abuela Isidra. En relación con ella voy desarrollando diferentes disciplinas: literaria. Un libro de una entrevista. Collage y video: actividades cotidianas (como la merienda de esta edición) y recitación. Y stop motion: sobre su pelo. En los últimos años lo poético va definiendo y dirigiendo mi nueva orientación creativa. Y desde hace poco he empezado a plantearme un enfoque más conceptual, escultórico y multidisciplinar.